Aires da miña terra (fragmento) -en gallego- "Escribir nada máis pra unha provincia, ou, como os pobos árcades fixeron, escribir sobre a casca dos cortizos, case que todo vén a ser o mesmo. A nosa voz, na soledá perdida, morrerá sen deixar sequera ese eco que a brisa melancólica do outono deixa na copa azul dos ameneiros. Non pode ser tampouco doutra sorte: pasaron xa, pra non volver, os tempos en que a linguaxe era unha cifra máxica fácile sólo ó sacerdote hebreo. As xentes tristes que no verbo humano procuran os ideales que entreveron, cando ó vate interrogan, novo oráculo, queren revelaciós, que non misterios. E escribir nunha lingua coñecida daqueles só que onda nós naceron, ¿que é se non responder esas preguntas en revesgados xeroglifos pérsicos? Todo tende á unidá, lei de entre todas a máis inexorable do progreso; e el, que de cen nacións un pobo fixo, un idioma fará de mil dialectos. Como paran no mar tódolos ríos, como os raios do sol paran nun centro, tódalas linguas han de parar nunha, que hemos de falar todos, tarde ou cedo." epdlp.com |